- هنوز نخوابيدى؟
دستان گرم مادر را در دست مى‏گيرى.
- مامان! دلم گرفته، دارم منفجر ميشم.
مادر سكوت مى‏كند. مى‏خواهد چيزى بگويد، از گفتنش پشيمان مى‏شود. در جا نيم‏خيز مى‏شوى. مادر نگاه به سوى ديگر مى‏چرخاند. به دنبال نگاه مادر، چشمت به قاب عكس پدر ثابت مى‏ماند؛ پدرى كه روزى رفته بود و ديگر برنگشته است. در عكس زيبا و جوان پدر گويا خودت را جست و جو مى‏كنى. بيست و چهار بهار از زندگى‏ات مى‏گذرد؛ پدر هم از بيست سال پيش كه رفته، ديگر نيامده است. يادت مى‏آيد كه مادر از همان كودكى برايت گفته بود كه: «پدر، عاشق بود. عاشق و تشنه ديدار حضرت عباس عليه السلام بود و مى‏خواست چون عباس عليه السلام شربت شهادت بنوشد.» مادر برايت از «قمربنى‏هاشم» بارها برايت گفته بود. آن زمان، كودك بودى و حرف مادر را نمى‏فهميدى. برشانه پدر مى‏نشستى و پدر را با زمزمه «ياعبّاس!» صدا مى‏كردى. تو با گذشت سال‏ها انتظار، با چند تكّه استخوان كه اطرافيان با نام عبّاس او را مى‏شناختند، پدر را شناخته بودى. تشييع جنازه‏اش را در ميان انبوه تابوت‏هاى ديگر كه از كنارت مى‏گذشتند، هرگز فراموش نكرده‏اى. جمعيت اشك مى‏ريخت و مادر تنها نگاه مى‏كرد. آن لحظه شنيده بودى كه مادر آرام گفته بود:
- عبّاس! بالاخره اومدى؟ گفتى هر جا مى‏روى منو هم با خودت مى‏برى. امّا حالا بعدِ اين همه انتظار... عبّاس! عبّاست، قمربنى‏هاشم، تو را به آرزوت رسوند، كاش سفارش مرا هم بهش مى‏كردى!
آن موقع بود كه ديگر حرفهاى مادر برايت بى‏مفهوم نبود. كودك نبودى كه هاج و واج با هزاران پرسشِ بى‏پاسخ نگاهش كنى. اين بار، هر لحظه لحظه‏اش را درك مى‏كردى. نگران تنهايى مادرت مى‏شوى. از عكس پدر شهيدت نگاه بر مى‏دارى و به چهره مادر مى‏گردانى:
- مامان! شما هم بياين، آخه درست نيست من اون جا تنها باشم، شما اينجا!
مادر، سر پايين مى‏اندازد:
- خيلى صبر كردم تا بابات بياد، بهش قول دادم تنهاش نذارم! تو برو، دَرْسَت كه تموم شد، زود برگرد. منتظرت مى‏مونم.
كلافه مى‏شوى، دردى سنگين در توى قفسه سينه‏ات مى‏پيچد و مجبور به نشستنت مى‏كند. مادر با نگرانى بلند مى‏شود:
- چى شد، دوباره گرفت؟
درد، امانت نمى‏دهد؛ نفست بند مى‏آيد و صورتت كبود مى‏شود. مادر سرت را در آغوش مى‏كشد:
- محمود جان! تحمّل كن، الآن برات قرص ميارم.
با شتاب از جا بلند مى‏شود و به طرف آشپزخانه مى‏دود و با ليوانى آب و قرصى در دست مى‏آيد. قرص را در دهانت مى‏گذارد و ليوان آب را نزديك لبهايت مى‏گيرد. لحظه‏اى بعد از خوردن قرص، آرام مى‏شوى. صداى هق هق گريه مادرت را مى‏شنوى:
- يا قمربنى‏هاشم، يا علمدار كربلا! دستم به دامانت، خودت در اون شهر غريب مواظب پسرم باش. به اميد تو، تنها اميدم رو از خودم دور مى‏كنم. مى‏خوام وقتى برگشت، سالمِ سالم باشه. همون جورى كه به پدرش نظر كردى، مى‏خوام پسرش را در امان خودت نگه‏دارى.
مادر دست روى صورتش مى‏گذارد و مى‏گريد. با هر گريه مادر، دلت مى‏لرزد و اشك از گونه‏هايت سرازير مى‏شود. مى‏خواهى برخود تسلّط پيدا كنى و جلوى مادر ضعف نشان ندهى و اشك نريزى. گريه مادر قطع مى‏شود. بدون آن كه نگاهت كند، مى‏پرسد:
- محمود! گفتى دكتر، مريضى تو رو چى تشخيص داده؟
آرام مى‏گويى:
- زخم اثنى‏ عشره، يادم نيست، فقط مى‏گفت حتماً دنبالشو بگيرم و معالجه رو ادامه بدم.
مادر حرفت را نيمه تمام مى‏گذارد:
- دكتر نگفت كى خوب ميشى؟ نگفت تا كى بايد اين قدر درد و عذاب بكشى؟
احساس خفگى مى‏كنى. دنبال جوابى مى‏گردى. چه در پاسخ مادر دارى؟ دردى كه دوائى ندارد و تو بايد آن قدر درد بكشى كه در بستر با هر شروع درد، آرزوى مرگ كنى. مادر بغض مى‏كند:
- يعنى خدا مى‏خواد تو رو هم مثل بابات عبّاس از من بگيره؟!
از جا بلند مى‏شوى. درد سينه‏ات تسكين پيدا كرده، صورت مادر را در دست مى‏گيرى. خيسى اشك را زير پوست دست احساس مى‏كنى:
- مامان! مى‏خواى بگى نا اميد شدى؟!
مادر خنده كمرنگى به لب مى‏آورد:
- محمود! مى‏دونى دارى كجا مى‏روى؟ مى‏دونى پا تو چه شهر مقدّسى مى‏ذارى؟ يادت باشه رفتى «قم» دنبال دوا و دكترت باشى، نمى‏خوام به خاطر درس از سلامتى‏ات بگذرى. دلم مى‏خواد درس حوزه رو كه تموم كردى، وقتى لباس پرافتخار روحانيت رو كه تنت مى‏كنى، اوّل لياقتت رو نشون بدى و از فدائيهاى صاحب الزّمان باشى. حرم زود به زود برو، پيغوم منو به بى‏بى فاطمه معصومه عليها السلام برسونى تا حاجت بگيرى.
حرفش كه تمام شد، با عجله از جا بلند مى‏شود و به سوى كمد چوبى و رنگ پريده گوشه اتاق مى‏رود. با باز شدن ساك، بوى خوش عطر، در فضاى اتاق مى‏پيچد. بوى عطر، تو را به ياد پدر مى‏اندازد. مادر دست مى‏كند توى ساك و لباسهاى تاشده پدر را گوشه‏اى مى‏گذارد. از ته ساك پيشانى‏بندى سبز رنگ را بيرون مى‏كشد. پيشانى‏بند در دستان مادر تكان مى‏خورد و تو كلمه «يا قمربنى‏هاشم» را به راحتى روى پارچه مى‏بينى.
مادر پس از بوسيدن پارچه سبز، مى‏گويد: - محمود! بابات وقتى داشت مى‏رفت، اين پيشانى‏بند رو داد بدم به تو. گفت هميشه به آدم اميد مى‏ده، صبرشو زياد مى‏كنه. مى‏گفت وقتى به سختى افتادى و تو مشكلات غوطه‏ور شدى، اين پيشانى‏بند رو ببند و حضرت عبّاس را صدا بزن.

*. چهره قمربنى‏هاشم(ع)، على ربّانى خلخالى، ج 2، ص 346 و 347.

فصلنامه كوثر ـ شماره61

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: